Life Lessons Behind the Pedal

Last Saturday, my friends and I went biking along with the hustle and bustle of Pasig City. It took us almost eight hours of pedaling through occasional humps, bumps, and rough roads.

Ang masakit, nung pauwi na, habang dumadaan sa C5, bigla na lang napatid ang pagpedal ko. Since I am yet to learn how to discover what’s wrong with my bike, much more fix my bike, medyo nagpanic lang ako ng konti. Masyado pang malayo sa bahay. Halos parating pa lang kami ng Tiendesitas! Aakayin ko ba ang bike ko pauwi ng Marikina? Sasakay ng taxi?

Good thing, naisipan ni Jem na itali ang mga bike namin gamit ang mga bike chains. Kaya from C5 to Marikina, hila hila niya ako – dala ang bigat at pag-alalay kung paano kami makakauwi ng matiwasay.

Inaalalayan tayo ng Dios, kailangan lang natin siyang pagkatiwalaan

Medyo tinamaan ako ng konting hiya nang mga sandaling hinihila ang bike ko. Ayoko kasi ng masyadong dependent sa iba, yung masyadong umaasa sa tulong ng iba. Pero that time, helpless na halos ako. Kaya kailangan kong magtiwala na magiging ok lang kami.

Kagaya din ng ating relasyon sa Dios. Minsan naiisip natin na kaya na natin. Nahihiya kasi tayo sa Kanya, na parang isang malaking kahinaan ang pagkapit sa Kanya. Pero in the first place, helpless naman talaga tayo kung wala Siya!

One thing I appreciate with my friends is their willingness to help me at the cost of their inconvenience. That’s what friendship is made up nga naman. But the Lord is a Friend as well, and more than a friend actually. Kaya kung pinagkakatiwalaan natin ang ating mga kaibigan na di tayo iiwanan, how much more can we trust the Lord?

Mas mabagal at delikado ang takbo kapag may attitude of resistance

Habang hila-hila ako at ang bike ko, may mga pagkakataon na ako ang nagpipilit magdikta sa magiging takbo namin. Kakabig ako pakaliwa, o pakanan; o kaya naman ay biglang preno.

Pero along the way, narealize ko na kung ako na dependent ay mag-iinsist ng gusto kong mangyari, possible na instead makauwi kami agad, mas bumagal pa kami or mailagay ko sa mas delikadong sitwasyon ang takbo namin. We are trudging C5 at hindi yun biro!

When we resist God’s plan in our lives, tendency is either we’ll delay our progress or worse, endanger our lives. Minsan kasi nagmamarunong tayo e. We tend to think that we know how to direct life better than God, where in fact we are just mere passengers in His vehicle.

Kapag masyado akong nagpabigat habang hila ako, mas bumabagal ang takbo. Kapag tumigil ako, titigil din siya, pero may choice siyang iwanan ako. Hindi ko hawak ang pacing ng byahe namin, at lalong hindi ko desisyon na tulungan ako. Likewise, resistance to the Lord is futile, because we will always end up disadvantaged.

Kahit sa gitna ng iyong kalituhan, mayroon pa ring kapahingahan

Sa tagal ng pagpadyak namin, talagang inabutan ako ng pagod. Hindi biro ang halos walong oras na pagpedal a! Mula pa man ng pag-alis ko sa bahay at habang binabagtas namin ang mga kalsada, I keep on uttering prayers of guidance and protection, maging yung mga bisikleta namin ay wag nawang masira.

Pero nangyari nga ang di inaasahan. Kaya di ko maiwasang magtanong kung bakit kahit anong panalangin ko, nangyari pa rin. Ngunit sa gitna ng kalituhan, naroon ang kapahingahan. Umupo lang ako sa bike ko habang hila-hila ng bisikleta sa harap ko, at ang iba naming kasama ay nakaalalay. Napahinga ang mga paa kong napagod na sa byahe.

At mas ramdam ko ang daluyong ng malamig hangin at mga matatayog na istruktura sa Eastwood. Nakauwi ako, with less padyak and more pahinga (than the rest of my peers. Haha!)

Likewise, God’s ways are puzzling. Mahirap intindihin kung minsan. Pero what’s best about it is hindi mo naman kailangang intindihin ang lahat sa Kanya. He is infinite, eternal and incomprehensible in the first place. Yet when we trust His sovereignty over our lives, mas maaappreciate mo ang bawat himaymay ng wonderful plans Niya sa buhay mo. It is better to rest in Him than to be restless, stressing yourself.

May hugot din pala talaga sa biking. :)